HAYAT DOLU BİR EV!

                   Günlerden pazardı. Çocuklar büyük dayılarıyla berâber Samsun’dan dün gelmişlerdi. Köydeydiler. Ev yanlarında temizlik yapmışlar. Arada oynamışlar. Sohbet etmişler. Çay içmişler. Dinlenmişler. Sonra çalışmışlar. Yorulmuşlar.

                   Teyzelerinin düğünü var bu Temmuz ayının sonlarına doğru. Hızlı ve sıkı hazırlıklar söz konusu. Mâlum, düğün hazırlıkları. Öyle ya, yepyeni bir yuva kurulacak. Seferberlik var. Bir ucu sonsuza uzanan bir hazırlık bu. Önemli. Küçük, büyük, herkes kendine göre bir şeyler yapmaya çalışıyor. İşin bir tarafından tutmaya çalışıyor. Aziz milletimizin güzel bir özelliği bu: Yardımlaşma. Rabbim cümle evliliklerin ve iyi niyetle tutulan tüm işlerin sonunu hayırlara eriştirsin. Cümleye, sonsuz mutluluklar ihsân eylesin.

                   Çocuklar akşama doğru geldiler köyden. Dayıları getirmiş. Yorgun-argınlar. Dut da getirmişler. Sağolsunlar, kendileri köyde bol bol yerken bizi de unutmamışlar. Yüce Rabbim ömürlerine bereket versin, hayırlısından.

                   Bir aylık hasret hoş-beşinden sonra herkes kendi işlerine koyuldu. Onlar hem yoldan, hem de köydeki çalışmalardan geldiler, istirahata çekilirler düşüncesiyle ben de onları serbest bırakıp çalışma odama çekildim. Gazetelere dalmışım. Arşivleme çalışmalarından dolayı sağım-solum gazete dolu. Târihlerine göre sıraya koyuyorum. Kimi yazıları kesip ayırıyorum.

-          Aaa, bakın, Hayat dolu bir ev!

Esprisiyle girdi çocuklar içeri. Hep birlikte güldük bu söze. Çok doğruydu söyledikleri. Her taraf Hayat Gazetesi doluydu! Hattâ bu ânı fotoğraf çekerek kayıt altına aldılar. Bundan öte, çocuklarda bir başkalık vardı. Heyecanlıydılar. Bir yanda tebessümler sürerken, öbür taraftan bir şeyler saklar gibiydiler. Derken;

-          Babacığım, bu güller sana!

Dediler, her biri ellerindekileri uzatarak. Gelirken evimizin bahçesinden kopardıkları bu güller esprinin üzerine ikinci bir tebessüm dalgası  oluşturdu ve tüm kasvetimi dağıttı. Ne yalan söyleyeyim; o gün resmî tarafım biraz daha ağır basıyordu. Ben de biraz yorgun gibiydim. Ama onların benimle ilgili operasyonları devam ediyordu:

-          Babacığım, bu gül lokumunu sana Samsun’dan aldık.

-          Babacığım, bu kitap da senin. Mustafa İSLÂMOĞLU’nun ÜÇ MUHAMMED kitabını özellikle seçtik. Dikkât edersen hediyelerin hepsi de gül motifli. Allâh sana Gül Muhammed’in sünneti üzere hayırlı, uzun ömürler nasîp eylesin!

dediler. Bu duâya hep birlikte âmin dedikten sonra, çocuklar benim ellerimden öptüler. Ben de onların gözlerinden. Onlara duâlar ettim ayrıca.

                   Daha o günün sabahında telefondan peş peşe mesaj anonsları gelmişdi. Kimden acabâ derken hepsinin de banka ve finans kurumlarından olduğunu görmüşdüm. Öyle ya, böyle günlerde dostlardan başka arayan olmazdı! Bankalardan gayrı arayan soran olmuyor artık nedense. Her türlü parasal işlemler oraya endeksli artık. Yardımlaşmalar bile banka kanalından yapılıyor mâlum. Hattâ ibâdetler. Haclar, kurbanlar, bağışlar. Bakkal alışverişleri bile kartla. Onlar bizi sevmeyecek de kim sevecek?! Değil mi? Öyle beklenme gibi bir beklentimiz yok. Sevmiyorum da. Ancak, yalnızca bankaların araması ve bu işi ciddîye almaları, artık hayâtımızın tüm damarlarının banka endeksli olduğunu gösteriyordu. Dostlukları belirleyen de neredeyse bankaydı. Daha doğrusu, tüm değerlerimizin belirleyicisi artık para mı olmuştu diye bir soru gelip geçti aklımdan. Geçtiğiyle kalsa yine iyi. Artık öyle gâlibâ. Nitekim, biraz irdeleyince, bankaya uğramayan yakınlıkların arka plânında da çoğunlukla para diyemesek de menfaat kendini belli ediyor. Tabiî bu arada ihlâs ve samîmiyet kaf dağının ardına kaçmaktan başka çıkar yol bulamıyor. Neyse ki, çocuklar bu derin düşüncelerin gayyâsından çekip çıkardılar beni. Sağolsunlar.

                   Güller inanç ve hissiyâtımızı, lokum, tatlıya zaafımı, kitap da, öteden beri matbûâta olan ilgimi ifâde ediyordu. Gül çocukların bu gül jestleriyle evimiz daha da hayat dolu bir ev olmuştu! Allâh(CC) kendilerinden râzı olsun. Son olarak, yanımdan ayrılmadan önce birinin;

-          Babacığım, eğer hemen okumayı düşünmüyorsan, önce ben okuyabilir miyim bu kitabı? Sorusu da mutluluğumun doruk noktası oldu.

-          Tamam! Dedim ve hemen kaplamak üzere masamın üzerine koydum. Sabah da naylonla kaplanmış olarak kendisine takdim edeceğim.

-          Babacığım, istersen sen de daha fazla uykusuz kalma! Hayırlı geceler! Biz müsâde istiyoruz! Deyip ayrıldılar yanımdan.

                   Gülleri, güllükleri ve gülüşleriyle Cennet bahçesine çevirdikleri evimizin mutluluğunun, cümle büyüklerimiz, yakınlarımız ve sevdiklerimizle berâber bizleri sonsuz mutluluklarda da buluşturması, Yüce Rabbimizin, kimseleri darda koymaması niyâzıyla cümleye selâm, sevgi ve saygılar sunuyor, yazı formatımız gereği sizleri -kısa da olsa- bir akrostişle baş başa bırakıyorum:

GÜL ÇOCUKLAR

Gülyüzlünün izinde gül çocuklar

Ümitle sürdürür yolculukları

Leylâsı olmuşlar sevdâ çölünün

Çağları aşıyor mutlulukları

Omuz verirler bu yolda her yüke

Cana minnet bilirler zorlukları

Umursamazlar hiç kınayanları

Kaâle almıyorlar horlukları

Lâyık olmak kolay değil ihsâna

Atacaksın gözlerden, körlükleri

Rabbimizin sonsuz; lûtfu, nîmeti

Sezâ mıdır kulun nankörlükleri?

Emîn Muhammed’in emîn yolunda

Lâğvettik ahlâksız özgürlükleri

Âşık olan, mecnûn gerek bu yolda

Mâşûkuna bağlı tüm hürlükleri!...

 

Nuri KAHRAMAN “SEVMENİN, SEVİLMENİN BİLMELİ DEĞERİNİ…” Yazı Tarihi: 16 Şubat 2014 Pazar

Bu hafta, başta Ulubey YORUM, Ordu VİZYON, Lüleburgaz HÜRFİKİR gazeteleri olmak üzere,orducu.com, orduca.com ve haberordu.com sitelerinde haber olarak yer aldığı gibi, geçtiğimiz hafta sonuOrdu ve Vakfıkebir’de yapılan merâsimlerle berâber biz de kayınpederler kervanına katıldık. Bize bu günleri ve böylesi bir mutluluğu gösterdiği için Yüce Allâh’a sonsuz hamd ediyor, darısı, hayırlısından ilgili tüm kardeşlerimizin başına diyoruz. Burada, dâvetimize icâbet edip bizzat gelenler başta olmak üzere ilgilenen, yardımcı olan, tebriklerini ifâde eden, bir şekilde sevinçlerimizi paylaşmak sûretiyle mutluluklarımızı artıran tüm eş-dost, akraba, komşu ve arkadaşlara buradan tekrar tekrar teşekkür ediyoruz. Ayrıca, başta yukarda isimlerini zikrettiklerimiz olmak üzere, mutluluğumuzu, hasbel’beşer unuttuğumuz ya da bizzat ulaşma imkânımız olamayan diğer ve daha çok dostlarla paylaşmamıza yardımcı olan basın-yayın dünyâsından arkadaşlara da ayrı ayrı şükranlarımızı sunuyoruz. Evet dostlar, ilk göz ağrımız Sevdenur yavrumuzu, Giresun-Eynesilli meslektaşı, Emine-Hayâti çiftinin ilk çocukları Alparslan Cansız’la evlendirdik. Bu bağlamda, gerek çocuklarımız, gerekse âileler olarak hepinizin hayır duâlarını bekliyoruz.  Ve de, bu vesîleyle diyoruz ki; Rabbimiz tüm evlenenleri ve âilelerini hayırlısından, umduklarına nâil eylesin. Yollarını ve bahtlarını açık eylesin. Hani ne derler: Geriye bakıtmasın… Âmin… Söylemek gerekirse; bizim açımızdan, ön ziyâretler, tanışmalar, karar ve hazırlık safhaları, karşılıklı dâvetler, icâbetler, söz, nişan, gecelik, ağırlık götürmesi, kınası, Nikâh merâsimi, düğünü, organize ve katılımlarıyla tüm prosedürlerin gelenek ağırlıklı olarak özenle sergilendiği güzel bir süreç oldu. Dileğimiz, sizlerin duâlarıyla bundan sonrasının da ebediyete kadar anlayış, nezâket, tatlılık, huzur ve mutlulukla devam etmesi. BAKIRKÖY’DEN KEBİRKÖY’E… Katılım dedik de, belirtmeden geçmek olmaz. Çocuklarımızın ikisi de Bakırköy RSHH’de asistan doktor. Tâ oradan merâsimlerine hocaları gelmişti. Hattâ içlerinden Prof. olanları ayrıca nikâh şâhitliklerini de yaptılar. Sâdece bu merâsim için, uçakla sabah gelip, evlâtları mesâbesindeki talebelerinin mürüvvetlerini görüp akşam döndüler. Aynı hastâneden diğer hocaları ve asistanlardan başka, başta Ankara ve Samsun olmak üzere diğer şehirlerden okul arkadaşları da geldiler. Bu samîmiyet, vefâkârlık ve de fedâkârlığın da sürece ayrı bir anlam ve güzellik kattığı muhakkak. Onlara da ayrıca çocuklarımız, âileleler ve tüm yakınları olarak, teşekkür ve minnettarlıklarımızı arz ediyoruz. Rahmeti sonsuz Rabbimiz cümlesinden râzı olsun ve onları, âile efrâdı ve tüm sevdikleriyle berâber sonsuz mutluluklara ulaştırsın inşâllâh… SADEDE GELİNCE; DUYGULAR İNCE… Sevgili okurlar; şimdi, gelelim sadede: Zaman zaman belirttiğimiz gibi, Lüleburgaz da bizim görevde ilk göz ağrımızdır. Gerek orada, gerekse Akkuş ve Ordu’da görev yaptığımız yıllarda, hâtıra defteri veren her öğrencimize AKROSTİŞ yazmaya çalışmışızdır.  İşte, tâ oralardan gelen alışkanlıkla bu güne kadar, çeşitli vesîlelerle hep akrostişler yazagelmişizdir.Dolayısıyla, bu düğün vesîlesiyle de bir akrostiş yazdım ve de, geçtiğimiz Pazar günü Vakfıkebir’de icrâ edilen merâsimde okudum. Ummadığım bir beğeniyle karşılandı. Bu gün sizlerle onu paylaşacağım. İlginizi çeker de okursanız, umarım sizler de beğenirsiniz.  Mâlum, AKROSTİŞ, mısra baş harflerinin aşağıya doğru anlamlı bir şekilde sıralanarak şiir yazılması şekli oluyor. Nitekim, bu şiirin baş harfleri SEVDENUR-ALPARSLANA SELÂM VE DUÂ İLE diyor. İşte şiir: ÂİLE, GÜL BAHÇESİ... Sevgili yavrum, Sevdenur’um, ilk göz ağrım ey! Elvedâ diyormuşsun bugün, böyle nasıl şey? Vakit çabucak geçti, gitmeler geldi demek; Demek mâzîde kaldı şimdi artık Eymür Köy! Eymür neresi kızım, neresi şu Eynesil? Neylersin mukadderât, gitmemek elde değil! Ufukları dünyânın, hepsi aşılmak için; Ruhsat yok durmalara, yollar koşulmak için…. Atı alan diyorlar geçiyor Üsküdar’ı; Lâkin neresi geniş, neresi yerin darı? Peki dendikten sonra, yoktur işin şakası; Alparslan Bey’le artık; ömrün öte yakası… Rabbim güzel eylesin bahtını, kaderini; Sevmenin, sevilmenin bilmeli değerini… Lütfudur Rabbimizin, güzel eş, mutlu yuva; Allâh’a varmak için, ah alma, al hep dua… Nerede olursan ol, unutma hep O’nla ol; Ayrılma nezâketten, dâim gönüllere dol… Sevgi, hem saygı göster, büyük-küçüğü tanı; Evinin hanımı ol, ocağının sultânı… Lûtfeder güzel Allâh, gönlü güzel olana; Âkıbet hayır deyip niyetini bulana… Mevlâmız hânenize saâdetler yağdırsın; Varsa eğer karanlık güneşleri ağdırsın… Ey güzel gençlerimiz, Alparslan ve Sevdenur Duâlar hep sizinle, dileğimiz hep huzur… Ufuklarınız açık, uğrunuz hayır olsun; Âile gül bahçesi, çimenlik, çayır olsun… İslâm, teslim, selâmet; mutluluk istikâmet: Lâyık olun kısmete, olun Hakk’a emânet… Eh, niyetler hayr’olunca, hayır olur âkıbet… SEVGİLİ DOSTLAR BUDUR; SÖZÜN ÖZÜ, SON KELÂM: ES’SELÂMÜ ALEYKÜM; VE ALEYKÜM ES’SELÂM…  DURAKLA BURAK ARASI En son; “Ayrılık olmadan kavuşma olmaz. Rabbimiz sonsuzda ayrılık göstermesin. Bizleri böyle burada sevgide buluşturduğu gibi, tüm sevdiklerimizle beraber, sonsuz güzelliklerde de buluştursun. Önemli olan bu. Gerisi teferruât… Tüm düğünlerimiz, GEÇİCİ SÜS VE HEVESLERİN  DURAĞI OLMAKTAN ÖTE, SONSUZ DÜĞÜNLERİN BURAĞI OLSUN inşâllâh…” diyerek sözü bağladık. Tekrar, darısı NİYET HAYIR; ÂKIBET HAYIR diyen âileler olarak hepimizin, ayrıca, iffeti edebiyle yuva kurmaya niyetlenmiş tüm gençlerimizin başına diyor, sizler, bizler ve de tüm kardeşler için, cümle güzel duygu ve duâları yineliyor, sevgi-saygı ve sonsuz mutluluk dileklerimizi sunuyoruz ves’selâm…

ORDU HAYAT ÂİLESİ

                   Öteden beri bütün hayâllerimiz basın-yayın üzerine kuruluydu. Ancak görev sebebiyle fiilen bu işe girmemiz mümkün değildi. Emekli olduktan sonra bu düşünceyi kuvveden fiile geçirme peşinde koşmaya başladık. Ne var ki bu defâ da, teknik ve ekonomik anlamda yabancı olduğumuz bu işi tek başına yapmaya cesâretimiz yoktu. Koşarken, aynı hayâlleri taşıyan ve bunun için adım atmaya çalışan arkadaşlar olduğunu öğrendim. Bu konularda engin tecrübesi bulunan arkadaşımız İmdat YILMAZ’la diyalog hâlindeydik. Bize fikrî katkıları çok oldu. Derken, 2006’nın 11 Mart günü Dr.Abdurrahman TOMAKİN Bey, fikri ve teknik alt yapı konusunda bayağı mesâfe kat ettiği anlaşılan gazete konusunda ortaklık ve kuruluş içerisinde önemli rol teklifiyle geldi. İncelememiz için bir taslak metni verdi. Memnûniyetle karşıladık.

                   İş yol almaya başlamıştı. Kısaca Hayat Medya AŞ diyebileceğimiz oluşumun eli kulağındaydı. Hazîran ayına kadar fikrî ve istişârî jimnastikler yapıldı. Proje olgunlaştırıldı. 21 Hazîran günü, noterde, şirketin yönetim kurulu başkanlığı görevinin tarafıma tevdî edildiğini öğreniyorum. Yönetimde Aziz ALTUNSOY Ağabeyle Cemâlettin YILDIZ Bey de var. Bu görev benim için sürpriz olmuştu. Belki de ötedenberi medyaya olan ilgimin bilinmesinin bir sonucuydu bu, ya da, emekli olmam hasebiyle benim daha iyi ilgilenebileceğim düşünülmüştü. Her neyse. Terettüp eden bu şerefli görevi en güzeliyle deruhte etmeye çalışıyoruz. Geçen hafta sonu yapılan Olağan Genel Kurulda da, aynı yönetime devam denildi. İnşâllâh canla, başla bu görevi yüzakıyla sürdürmeye çalışacağız.                                 

                   Ama bu hayırlı oluşumda öncü konumda yer alan ve hayırlı bir çığır açtığında şüphe olmayan şirket kurucularımızı buradan târihe not düşmek isterim: Türkiye Ticâret Sicili Gazetesi’nin 3 Temmuz 2006 ve 6590 sayılı nüshasında yer aldığı şekliyle isimler şöyle:

Abdurrahman TOMAKİN, Engin TEKİNTAŞ, Halit TOMAKİN, Eyüp AKARSU, Namık ÖZYURT, Recep AZAKLI, Nuri KAHRAMAN, Celal TEZCAN, Sebahattin ÖZTÜRK, Tamer TOMAKİNOĞLU, Aziz ALTUNSOY, Cengiz KESKİN, Ali YILMAZ, Murat KİRPİTÇİ, Selim AKÇAY, Osman TOMAKİN, Talip CAN, Hayati ÖZTÜRK, Sezayi AKARSU, Cemalettin YILDIZ, Mustafa TOMAKİN, Mehmet Ali AYDIN, İmdat YILMAZ, Uğur GÜMÜŞ, Cemil TANIŞ, Bilal AZAKLI, Rifat TOMAKİN, Yusuf AKARSU, Celal TOMAKİN, Şeyma SAYILIR

                   Daha sonra bâzı isimler gitti. yerlerine Kâzım DEMİR, Mustafa BÜLBÜL ve Osman ÇELEBİ isimleri geldi.

                   Kuruluş aşamasında, Cengiz KESKİN Bey’in büyük katkıları var. Fikrî, fiilî, teknik öncülüğü kayda değer. Gazeteyi Dursun GÜRSOY görüntüye çıkardı. İlk dizgicimiz ve sayfa editörümüz o. Gazete bu ikilinin elinde şekillenip yol almaya başladı. Kendilerine müteşekkiriz. Dizgiyi daha sonra Soner ÖZDEMİR, Nâdiye KURUCU ve Yeliz ENGİN yaptılar. Dağıtımda yükümüzü ilk başlarda Özkan ALBAYRAK omuzladı. Soner DURAN yardımcı oldu. Şu an İsmail İŞLEYEN’le Birol TOMAKİN yürütüyorlar dağıtımı.

                   Dizgi ve montajda Yâsemin TOKSOY ile Furkan TOMAKİN var. Şu anki sayfa editörümüz Ayfer GÖK. Gazetenin usta ismi, matbaa baskısını yapan Dursun usta; Dursun KIRIM. Yazı işleri müdürümüz de, aynı zamanda köşe yazıları da yazan Tevrat İŞLEYEN Bey. Herkes görevini, şartlara göre en iyi şekilde yapmaya çalışıyor. Fedâkârâne gayret gösteriyorlar.

                   Hepsinden önemlisi, bu isimlerin hayırlı bir işin öncüleri olmaları ve bu bağlamda hayırlı çığır açanlar kategorisine girmeleri. Bu çekirdek isimler, bu gazete ve hayırlı hizmetleri devam ettiği sürece, elde edilen hayırlardan, işleyenlerden bir şey eksilmemek kaydıyla pay sâhibi olacaklardır. Bize düşen, hem kendimizin hem de öncülerin hayır hânelerini zenginleştirmeye çalışmaktır.

                   Bu hayırlı çığırın tâkipçisi olan okuyucularımızı da bu anlamda sevgi ve saygıyla selâmlıyor Ordu Hayat Âilesi olarak kendilerini de âileden kabul ettiğimizi bildiriyor, yazı formatı gereği bir akrostişle sizleri baş başa bırakıyoruz. Allâh’a emânet olunuz.

SELÂM

Selâm olsun hayırda çığır açanlara

El tutan, omuz veren siz okurlara

Lûtfu Yüce Rabbin, kardeşliğimiz

Âileyiz, Hak için, gerçek yolunda

Mevlâm eriştirsin sonsuz nurlara…

ZAMAN GELİR; VE LÂKİN...

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli Öğrencimiz,

Hatîce Buhayra’ya (Göl) ebedî saâdet dileklerimle…

-AKROSTİŞ-

Habire gayret gerek, hayret etmemek için

Arzuların zehrine kurban gitmemek için

Tâ Âdem’den bu yana Hak-Bâtıl cedeldedir

Îman sorumluluktur, yük ağır bedeldedir

Cennet, Cehennem farkı; îman, küfür arası

Engin, zengin olanlar maddenin maskarası

Bir işe yaramaz ki, sonsuz servet; paralar

Elbette bilmez bunu; bilmez, bahtı karalar

Tavrından, edâsından, sanırsın ölmeyecek!

Üstüne sanki toprak, çer-çöp dökülmeyecek!

Lükse, konfora harcar eldeki tüm vârını

Elinden gelse yakar câminin civârını

Selâmı, sabâhı yok; sorsan hiç günâhı yok

O öyle bir beyaz ki; zerrece siyâhı yok!

Nereden sormuştun ki, pişman oldun bak işte;

Sen hep yokuşlardasın; o dâimâ inişte!

Uzun hikâyedir bu, onlar hep kısa keser

Zaman gelir ve lâkin, rüzgârlar başka eser!

Siz ve biz tâlihliyiz; İmam-Hatipli olduk

Anladık hakîkâti, istikâmeti bulduk

Âhını duyuyoruz mazlûmların, derinden;

Dünyâ yansa, nasipsiz, kımıldamaz yerinden!

Elvedâ ey okulum, can yuvam, gerçek yurdum

Tavanının altında, cennetten köşe kurdum!

Lûtfederse Rabbimiz, berâberiz Cennette;

Elbet sevdiklerini, Allâh koymaz firkatte!

Rabbim 12/A’yı bir kıl ebediyette…

12.04.1994

Sevgili Öğrencim;

Seni güzel bir duâ ile uğurlamak istiyorum:

“ Allâh’ım!

Bizlere, her türlü endîşe ve tasa karşısında

çıkış ve kurtuluş yollarını göster.

Sürekli kötülüğü emredip duran nefislerimizin

dar kafeslerinden ve hevâlarımızın ağından bizi kurtar.

Gözlerimizi ve gönüllerimizi

günâh atmosferlerinden uzak eyle.

Bizleri rızân istikâmetinden bir an olsun ayırma.

Bizi, bize bırakma YâRabbî!”

Değerli Öğrencimiz;

Olgun, hanımefendi kızımız

Hatîce Betül’ü yuvadan uçururken

kendisine, neş’e ve sevinç dolu bereketli ömürler,

âilesi ve sevdikleriyle berâber yaşayacağı

bitimsiz mutluluklar diliyorum.

Güle güle. Allâh’a (cc) emânet ol!...

Öğretmenin; Nûri KAHRAMAN

İmam-Hatip Lisesi

-ORDU-

SU GİBİ AKAN ZAMAN…

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli Öğrencimiz;

İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.

Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.

Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.

Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü huzurluydunuz.

İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.

Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız;

çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek,

ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda

sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…

“O kimseler ki, îmân ettiler ve sâlih amellerde bulundular;

onlar için Firdevs cennetleri elbette konak olmuştur.” Kehf:107

Yüce Rabbim tüm mü’minleri istikâmet ve samîmiyet üzere yaşatsın.

Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.

Firdevs cennetlerine hidâyet eylesin.

Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.

Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a

hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,

sonsuz saâdetler dileğiyle

âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:

-AKROSTİŞ-

                                   Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa

Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa

İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba

Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa

Aklı başında olan, emel taşır ukbâya

Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!

Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan

Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!

Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz

Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz

Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!

Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!

Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın

Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!

Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı

Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?

Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz

Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…

Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen

Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!

Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ

Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ

Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete

Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…

                                                        Âmin…

Değerli öğrencimiz;

Bir âbisten, yâni değirmen misâli dönen bu dünyânın

elbet bir gün sonu gelecek.

Önemli olan değirmeni sele vermeden

işe yarar bir şeyler biriktirebilmek,

“Elest bezmi”nde verdiğimiz ahde vefâ şuuruyla yaşayıp

hakka-hukûka riâyetle, sonsuz saâdeti hak edebilmektir.

Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.

Selâm ve sevgiler sunuyor,

Allâh’a emânet olunuz diyorum…

Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

16.01.1994

ELİMİZDEN HER ŞEY KAYIYOR GİBİ…

Kıymetli kızımız Neş’e AKSU’ya,

neş’esinin sonsuz olması dileğiyle,

Bir kısa akrostiş şiir sunarak

sözlerime başlamak istiyorum:

                                                                                                                      15.06.2000

Mevlid Kandiliniz

Mübârek olsun…

-AKROSTİŞ-

Ne çabuk geçti koca altı yıl

Elimizden her şey kayıyor gibi

Şu yalan dünyâ öyle süslü ki

Etersiz, herkesi bayıyor gibi!

Alıp götürüyor sâhip olmazsan

Kişiyi, kendisiz koyuyor gibi

Sâhip olmak gerek kişi kendine

Ufuklar zamânı sayıyor gibi…

Değerli Kızım;

İnanın ki bu gün, sizleri uğurlarken sizler adına heyecanlarla doluyuz.

Yepyeni bir hayat sizi bekliyor.

Hayâlleriniz, emelleriniz, özlemleriniz var.

Bu okuldaki gözlemleriniz özlemlerinize kavuşmaya yetecek mi?

Yoksa, burası sâdece bir başlangıç mıydı?

“Beşikten mezara” ilmin peşinde olabilecek miyiz?

Yâni, gelişigüzel değil; İslâmiyete teslîmiyetle yaşayabilecek miyiz?

Böyle bir sancımız, derdimiz olabilecek mi dâimâ?

Kapılıp gittiğimiz günlük meşgâleler alacak mı yoksa bizi bizden?

Hayatta sizleri neler bekliyor?

Elbette ki burada, nelerin beklediği önemli değil.

Önemli olan, kişinin kendini bilmesi, Rabbini bilmesi,

darlığın da, bolluğun da imtihan olduğu şuuruyla hareket etmesi,

ve kendine, her hâlükârda mukayyet olması.

Bakınız, bayrak şârimiz ne diyor?

CENNET- CEHENNEM

Dediler; Cehennem’de odun bulunmaz

Yolcu, yakacağını kendi götürür.

Anladım ki, Cennet’e giden de buradan

Gülünü, zambağını kendi götürür!...

Ârif Nihat ASYA

Sen, daha şimdiden,

bu güllerin ve zambakların tedâriki peşinde gibisin.

Sempatik ve olgun kişiliğinle, hayatta iyi bir çevre edineceğine,

edepli, terbiyeli, örnek bir hanımefendi olarak,

topluma güzellikler götürmeye çalışacağına,

Yüce Rabbimizin sana lûtfettiği özellikleri

O’nun güzellikleri için kullanacağına inanıyor,

Allâh’ın (cc) rızâsını kazanma konusunda

sana ve hepimize başarılar diliyor,

sonsuz mutlulular temennîsiyle

selâm, sevgi ve hayırlı, üstün başarı dileklerimi sunuyorum…

Öğretmenin: Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

            Hayat rehberimiz Kur’ân bizlere doğrularla berâber olmamızı emrediyor. Doğrularla berâber olmak yanlışlıklara karşı mevzî kazanmak anlamına geliyor çünkü. Nerede olursanız oranın havasını solursunuz ve oralı olursunuz. Gül bahçesine giren gül kokusu alır, çöplüklerde dolaşmaksa pis kokulara bile bile lâdes demektir. Bu anlamda arkadaşlıklar, dostluklar, komşuluklar çok önemlidir.

Hele evlilik! O öyle bir seçimdir ki dünyâ hayâtını cennet ya da cehenneme çevirmenin yanında ahiretimizi bile yüzde yüz etkiler. Tüm seçimler önemli, ancak evlilikdeki seçim hiçbir şeye benzemez. Çünkü o, dönüşü olmayan, olsa bile ferdî ve sosyal sonuçları itibârıyle tüm tarafları olumsuz etkileyen bir yol. Diğer seçimler dönemliktir. Beğenmezsen gelecek seçimde şansını farklı değerlendirirsin. Arkadaşlıklar da nispeten öyle. Ama evlilik bu anlamda çok çok hassas bir tercihi ifâde ediyor.

            Uluslar arası boyutta da bu böyle. Dostlarınızı seçerken dikkâtli olmak durumundasınız. Aksi takdirde yanlış seçimlerle yanlışlıklara ortak olmak durumunda kalabilirsiniz. Birliğiniz bozulmuşsa bir kere, dirliği bulmanız çok zordur. İslâm ülkeleri olarak bunun sıkıntısını yaklaşık iki asırdır daha bir yakından yaşıyoruz. Bir oraya savruluyoruz bir buraya. Yakın geçmişte bozulan birlik tüm bölgelerde dirlik-düzenliği aldı götürdü. Her şey ellerin insâfına kaldı. Bir çok kardeş toplumlar doğu- batı, kuzey-güney çekişmeleri arasında çerez durumuna düştüler. Hırpalandılar. Diğerleri de aralarındaki sınırları aşıp kardeşlerine yardıma bile koşamadılar. Baş bozulunca düşler zâten bozuluyor.

            Bu durumda her kes fert ve toplum olarak kendince bir şeyler yapmaya çalışıyor bulunduğu yerlerde. Dünyâ imtihanını kazanma gâyesi güdenler doğrularla berâber olma vetîresini uygulamaya, çevresini bu prensibe göre şekillendirmeye özen gösteriyorlar. Yeniden bir sevgi ve kardeşlik âlemi kurmaya çalışıyorlar. Bu meyanda bir öğrencimiz, kendisiyle ilgilenen bir ablasına bir hâtıra yazacağını söyleyince ben de adını sorarak, huylunun huyu misâli kendiliğimden bir akrostiş yazdım. Onun yazıyı değerlendirip değerlendirmediğini bilmiyorum. Akrostiş şöyle:

AĞAÇLAR ÖKSÜZ

Nereye baksak sorumluluk manzaraları; ilgiye muhtaç her yan

Upuzun, simsiyâh geceler, rüyâlarını bindiriyor omuzlarımıza

Revâ görüyor insanlar; canavarların görmediğini birbirlerine!

Leş kargaları ufkumuzu karartırken, avcılarımız serçe peşinde!

Atı alanlar Üsküdar’ı da geçmiş, Trakya’yı da, Balkanlar’ı da!

Nurlanmamız yeniden, Nurlan’ların nurlarıyla nurlanmamıza bağlı

Atlılarımızın tekrar dönmesine bağlı Âlperenler olarak!

Birer hakîkât avcısı olarak şuurlanmamıza bağlı av peşinde

Leylâsına giden Mecnûn gibi koşmaya bağlı dâvâ yolunda

Ağaçlar öksüz; Koca Çınar aradan çekileli beri

Meğer ne büyükmüş o; devrilince anlaşıldı yeri!

Issız diyârlardan gelen garip kuşların sığınağıydı o

Zâlim Sırp’ın yaraladığı güvercin, hangi dala tutunur şimdi?

Anadolu’m, güzel yurdum; ne oldu bana, niye durdum?

Eskiden sığmazdım kabıma, dur-durak bilmezdim!

Bir yangın görmüş bu topraklar; çeliğin suyu kaçmış!

Evsiz-barksızlara kucak açanlar, şimdi zâlimlere mi açmış?

Dertliler dertleriyle baş başa; dertsizler, dertsizlikleriyle daha çok dertli!

Îmânsız yüreklerin huzûrsuzluğu yaşanmaz hâle getirmiş yurdumuzu

Sokaklarda nâralar; salonlarda, okullarda anlamsız kavgalar!

Ağızları leş gibi alkol; tavırlar serserî, farksız gibi âdetâ Sırplardan!

Âh, bize ne çok iş düşüyor, ne çok; îzâhı mümkün değil!

Değerini ölçmek mümkün değil; dostluğumuzun, arkadaşlığımızın

Elele vererek kendimizi koruyoruz her şeyden önce, her şeylerden!

Tâlihli sayıyorum kendimi sizlerle tanışmakla!

Lûtfudur Rabbimizin: “Doğrularla berâber olmak!”

Evet, keşke değişmese  insanlar âhireti, şu üç günlük dünyâya

Rızâna erdir YâRabbî, komşu eyle bizleri Rasûl-i Kibriyâ’ya!...   

16.06.1994,Ordu

BİR İŞE YARAMAZ Kİ…

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli öğrencimiz,

            Hatîce Buhayra’ya ebedî saâdet dileklerimle… diyerek başladık söze.

Kızımızın soy ismi GÖL. Arapçada BAHR “deniz” demek. Onun küçültme ismi olarak tezâhür eden kalıbı BUHAYRA kelimesi, denizcik, yâni GÖL anlamına geliyor. Sizin anlayacağınız, Arapça öğretmeni olarak buhayra’yı, hâtıra içinde hâtıra sadedinde özellikle yazdım. Mısrâlar da şöyle:

-AKROSTİŞ-

Habire gayret gerek, hayret etmemek için

Arzuların zehrine kurban gitmemek için

Tâ Âdem’den bu yana, Hak, Bâtıl cedeldedir

Îman sorumluluktur, vuslat ağır bedeldedir

Cennet, cehennem farkı; îman, küfür arası

Engin-zengin gâfiller maddenin  maskarası!

Bir işe yaramaz ki sonsuz servet, paralar

Elbette bilmez bunu, bilmez bahtı karalar!

Tavrından edâsından, sanırsın ölmeyecek

Üstüne sanki toprak, çer-çöp dökülmeyecek!

Lükse, konfora harcar, eldeki tüm vârını

Elinden gelse yakar, câminin civârını!

Selâmı-sabâhı yok; sorsan hiç günâhı yok!

O öyle bir beyaz ki, zerrece siyâhı yok!

Nereden sormuştun ki, pişman oldun bak, işte!

Sen hep yokuşlardasın, o dâimâ inişte!

Uzun hikâyedir bu, onlar hep kısa keser

Zaman gelir ve lâkin, rüzgârlar başka eser

Siz ve biz tâlihliyiz; İmam-Hatipli olduk

Anladık hakîkâti, istikâmeti bulduk…

Âhını duyuyoruz mazlûmların, derinden

Dünyâ yansa nasipsiz, kımıldamaz yerinden!

Elvedâ ey okulum; can yuvam, gerçek yurdum

Tavanının altında Cennet’ten köşe kurdum…

Lûtfederse Rabbimiz sonsuzluk var Cennet’te

Elbet sevdiklerini Allâh koymaz firkâtte!..

Rabbim, 12-A’yı buluştur ebediyette!..

                                                            13.04.1994

Son olarak, sizlerin hâtıra defterlerinde birbirinize yazdığınızı gördüğüm NÜKTE başlığıyla çeşitli yayın organlarında yer yer yayınlanan dörtlüklerden biriyle sözlerimi bitirmek istiyorum. Bu dörtlüğü Arzu BAYAR isimli arkadaşınız, İlknur isimli arkadaşınızın defterine yazmış. Orada gördüm:

NÜKTE

Ağlamak ne güzel; aşk ile, Allâh için

Yaş dökmek yanak yanak, binlerce günâh için

Herkes huzur arıyor, dökülmüş de yollara;

Din gönderilmişken, her şeyi islâh için!...

N.K.

Kıymetli Öğrencimiz,

Olgun, hanımefendi kızımız Hatîce Betül’ü uğurlarken

Kendisine ve sevdiklerine din-diyânet üzre hayırlı, bereketli ömürler

Dünyâ-âhiret boyu sonsuz saâdetler diliyorum.

Yolları ve bahtları açık olsun. Allâh’(CC)a emânet olunuz…

Öğretmenin; Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

BİR RÜYÂ GİBİ!

Geçen gece uykumun arasında bir takım sesler duydum. Dışarıdan geliyordu. Allâh Allâh, neyin nesiydi bu? Sonra birden fırladım. Çünkü, yatalı epey zaman olmuş olmalıydı. Bu saatte ne olabilirdi ki? Hemen pencereye koştum. Perdeyi araladım. Evimiz, Karşıyaka Mahallesi’nde, Akyazı Kavşağı’nın az ilerisinde Bayındırlık civârında. Camdan bakınca 40-50m ilerdeki ana yolda bir hareketlilik olduğu göze çarpıyordu. Tek-tük insanlar oraya doğru koşuşuyorlardı. Bir otobüs yol ortasındaki bir karaltının yanından geçmeye çalışıyordu. Sonra öbür vâsıtalar. Henüz polis gelmemişti. Demek ki olay daha yeni olmuş. Saate baktım; 02.30. Bir yandan da sesler, feryatlar yükseliyordu:

-          Yetişin, kimse yok mu adam ölüyor!

-          10 dakîka geçti, ambulans hâlâ gelmedi!

Bağrışmalar, koşuşturmalar derken polis geldi. Trafiği durdurdu. Üzerimi giyinip olay yerine vardığımda ambulans da gelmişti. Yaralılardan biri sedyeye konulmuş taşınıyordu. Yaralı deniliyor ama, ses-soluk yok hiç birinde. Ne taşınanlarda, ne arabadakilerde. Belediyenin araçları gelmiş. Bükülüp kilitlenen vâsıtanın gereken yerlerini matkapla keserek çıkarıyorlardı insanları.

Araba dediğimiz, eski model siyâh renk 52 plâka Doğan bir taksi. Sağı-solu bükülmüş, yolun ortasında, 4 teker üstünde çapraz bir şekilde duruyor. Melet Köprüsü tarafından gelirken devrilmiş. 20 m kadar geriden bu yana sağ kaldırımda, orta refüjde izler var. Takla attıktan sonra çarparak, yuvarlanarak ve de sürüklenerek gelmiş olmalı buraya kadar. Kenarda küçük bir ağaç kırılmış. Gelip durduğu yere yakın kısımda kaldırıma kakıldığı anlaşılıyor vâsıtanın. Yer iyice yarılıp oyulmuş çünkü.

Memurlar görevlerini yapıyorlar. Bir baktım 10’un üzerinde trafik ve polis arabası birikmiş. Kimi ölçüyor, kimi biçiyor; kimi fotoğraf, kimi kamera çekiyor. Kimisi de zabıt tutuyor. Bir bakıyorsun 10-15 dakîka içerisinde polisiyle, zâbıtasıyla, belediyesiyle, sağlık ekipleriyle tüm kamu görevlileri orada. İşin bu tarafı sevindirici ve onurlandırıcı. Kimileri de rahat çalışmak adına insanları uzaklaştırıyorlar olay noktasından. Vatandaşların, o saate rağmen gitgide sayıları çoğalıyor. Sıcak yataktan çıktıkları, bir de üstüne üstlük hava soğuk olduğu için birbirine sokularak izleyenler de var olan-bitenleri.

-          Televizyon izliyordum, bir gürültü oldu, baktım. Hemen üstüme bir şeyler alıp çıktım dışarı. Polise, ambulansa haber verdik.

-          Şoför, annesini doktora getiriyormuş. Herhâlde süratliydi. Önüne araba mı çıktı, yerler ıslaktı da bocalayıp kontrolü mü kaybetti ne olduysa, durum işte ortada. Allâh korusun hepimizi!

-          4 mü, gâlibâ 5 kişiler. Osman var, annesi, kız kardeşi falan. Hanımı da var mı bilmiyorum. Bir de Fikri miydi, neydi adı, o olacaktı. Bunlar Ağcatepe’den yanlış hatırlamıyorsam.

-          Osman 55-60 yaşlarında. Çok iyi arkadaştı. Yardım severdi. Benim bildiğim onun annesi öleli yıllar olmuştu. Getirdiği hasta, annesi değil, komşuları ya da akrabâsı olmalı.

-          Gecenin bu saatinde iyilik için yola çıktı. Öleceği hiç aklının köşesinden geçti miydi acabâ? Allâh mekânını cennet etsin.

-          Kim bilebilir ki, kimin aklından geçer?

Biz konuşulanlara ve kazânın oluş şekline odaklanmışken hiç fark etmemişiz. Son anda bir de ne göreyim? Direksiyonda maket insan gibi bir şey var! Meğer sözü edilen şoför oradaymış. Orada aynen araba kullanır vaziyette duruyor. Arabanın, kafasının üstüne gelen sol üst kısmı darbe almış. Öyle çok da ezilmiş, bükülmüş görülmüyor; adam normal olarak dik vaziyette duruyor gibi neredeyse. Ama çok sert bir çarpma olmalı ki; beyin tamâmen fırlamış ve kafanın içi bomboş! Demek ki sürat ve çarpma şaka bir şey değil. Gaza basarken güzel ama, sonucundan Allâh korusun. Aman Allâh’ım! İnsan inanamıyor, dönüp bir daha, bir daha baktım. Ürpermemek elde değil. Yüce Rabbim âhiret felâketlerine uğratmasın inşâllâh…

Hani, her yatsı namazından sonra okuduğumuz Âmenerrasûlü’de yer alan duâ muhtevâlı âyetlerde “Rabbimiz, bize tâkat getiremeyeceğimiz bir yük yükleme!” meâlinde bir bölüm vardır. İnsan, ansızın çok yakınının böyle bir manzarasıyla karşı karşıya kalsa  ne yapar, ne yapabilir? Nasıl tahammül eder?! Onun için, her yatsıdan sonra okunan bu duâ âyetlerini anlamlarıyla birlikte çok iyi özümsemek, Allâh’tan dâimâ yardım dilemek gerekir bu ve benzeri hususlarda.

Gecenin de verdiği havayla uzun süre etkisinde kaldım gördüklerimin. Bu iklîmden çıkış olmaz sandım bir süre. Ama, eve vardıktan çok az bir zaman sonra pencerenin önüne geldiğimde, sanki hiçbir şey olmamış gibi, yığılan arabaların da, görevlilerin de, insanların ve kazâ yapan arabanın da yerinde yeller estiğini, tan yerinin ağarmağa meylettiği o saatlerde her tarafın ıssızlaştığını gördüm. Sanki tüm olanlar yalnızca bu geceye âit korkulu bir rüyâydı, geldi-geçti. Bizim ve de herkesin olacağı da bu netîcede. Köydeki çocuklar, yakınlar ve komşuları, akşam berâber olduklarının cenâzesini yapacaklar sabah. İnsanlar sel olup akacaklar merâsime. Akşama doğruysa kimsecikler kalmayacak ortalıkta. Sonuç:

BİR VARMIŞ, BİR YOKMUŞ!

Demek ki, dünyâ hayâtı gerçek olmayıp bir çeşit RÜ'YÂ gibidir. Aleyhisselatü Vesselam Efendimizin(SAV) "Eddünyâ hulmün-Dünya rüyâlardır." buyurması da bunun içindir. Hz. Ali'nin (k.v.) "İnsanlar uykuda-rüyâdadır. Ölünce uyanırlar" anlamındaki sözü de oldukça ilginçtir.

Sabah kalktığınızda hayât kaldığı yerden devam ediyor. Kim için, sırası gelmeyenler için! Sırası gelen gidiyor. Bize de buradan ölenlere rahmet, yaralılara âcil şifâlar, çelik-çocuk, dost ve akrabâlarına da sabr-ı cemîller niyâz etmek kalıyor.

O günün târihi olan 1 Mart 2009 Pazar’ın takvim yapraklarından birinde yer alan şu hadîs-i şerîf’i bir hüsnü zan ve şehâdet olarak buraya alıyoruz:

“Dünyâda iyilik işleyenler, âhirette yaptıkları iyiliklere kavuşurlar.”

Kalanlara da bir pay olmak üzere, burada, Cennetle müjdelenen on sahabi arasında yer alan Hz Ömer'in, yüzüğünün kaşına,

“ Ölüm sana vâiz olarak yeter, ey Ömer!”

hadis-i şerifini yazdırmış olmasının ibret verici ve ilgi çekici olduğunu da hepimizin dikkâtlerine sunuyorum.

Sözlerimizi, köşemizin ismine uygun bir ÖLÜM akrostişiyle bitiriyoruz. Yüce Rabbim hayâtımızı da, memâtımızı da hakkımızda hayırlı eylesin. Cümlemize hüsn-i hatîmeler nasîp eylesin. Âmin. Kalın sağlıcakla…

ÖLÜM

Ölüm hiç haber vermez; gelir, bir kazâ olur

Lâkin sonuç mükâfat, ya da bir cezâ olur

Ülfeti olanlara, hüzün yok; gam, keder yok

Mevlâsına erdirir; mezar bir fezâ olur!...

KENDİNE İNCİ, GAYRIYA SADEF…

Sevgili öğrencim;                                                                                            19 Nîsan 1994

Öncelikle defterinizde ayırdığınız sayfa için teşekkür ediyor,

Söze, âdetimiz olan akrostişle başlamak istiyorum:

-AKROSTİŞ-

İmam-Hatipli olduk, sonsuz şükür Rabbimize

Niçin geldik dünyâya, bilmek nasîp etti bize

Cennet gibi vatanımız; uğruna fedâ canımız

İlimle, irfanla ancak, bir memleket çıkar düze

Emeksiz yemek olmaz, olsa da tadı bulunmaz

Lâyık olmak için hakka, tembellik gelmeli dize

İslâmiyet dînimiz; aydınlıktır hep önümüz

Bağlanmazsak gönülden, nasıl bakarız yüze?!

O hâlde bilmek gerek kadrini nîmetlerin

Lûtfa liyâkat için, katmalı geceyi gündüze!...

***

            Evet değerli öğrencim İnci;

            Yüce Rabbimizin lûtfuna ve rızâsına ermek, daha doğrusu lâyık olabilmek için,  bunalımlarla dolu şu dünyâda çok çalışmakla mükellefiz. Işık yakmak sûretiyle karanlıklarla mücâdele edilecektir. Sözlerimizle, tavır ve edâlarımzla, hayat kompozisyonumuzla içimizdeki ışığı çevreye yayacağız.

Yüce Mevlâmız bizlere İslâm’ı öğrenmeyi nasîp etmiş. Bu bir emânettir. Onu yakından tanımak, her gün her gün bilgilerimizi yenilemek ve artırmak, bunları anlatmak, hem de uygulamak sûretiyle başkalarına tanıtmak üzerimize düşen bir borç ve kaçınılamaz bir görevdir. Unutulmamalıdır ki, ünlü yazar ve fikir adamımız Râsim ÖZDENÖREN’in ifâdesiyle:“En güzel tebliğ, yaşamaktır!”

            İnsan başıboş yaratılmamıştır çünkü. Akılla donatılmış bundan dolayı. Hareketlerini ölçüp-biçmek durumundadır.

İşte biz, bu okula gelmekle, bu ilâhî ölçüyü tanıma mazhariyetine erdik. Okul bizim için bir sadef oldu. Bizler de birer inci! Bize düşen; bu özellik ve güzelliği fark edip, değerini bilmektir. Ona göre ve bu şuurla yaşamaktır.

Bizler de bizden sonrakiler için birer sadef olabilmeli, ve bizden sonra gelenler bizim incilerimiz olarak, hem kendileri, hem ülkeleri, hem de bizim adımıza, geleceğimizi ve sonsuzluğu süsleyebilmeli. Ancak böylece hayâtımız da, memâtımız da anlam kazanabilir.

Zîrâ, insan sâdece mîde ve bedenden ibâret değildir! Akıl var, kâlp var, ruh var, vicdan var. Hayat var, var ama, bir de ölüm var! Hesap var, kitap var, mîzan var sonra. Bunlar çok uzakta değil. Zamânı gelince hepsi oluverecek biz anlayamadan.

Günler, haftalar, aylar hatır-gönül dinlemeden geçip gidiyorlar işte. Günler geçerken, tabutlar da geçiyor önümüzden bir bir. Ama, kimse kendisinin de bir gün, hattâ her an gidebileceğine inanıyor gibi değil! İşte gaflet bu olsa gerek! Şâir bunu ne güzel ifâde ediyor:

İNANMAZ

Minârede, ölü var diye, bir acı salâ;

Er kişi niyetine, saf saf namaz; ne âlâ!

Böyledir de ölüme kimse inanmaz hâlâ!

Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan!..

Necip Fâzıl KISAKÜREK

Evet, ibret alan yok! Elest Bezmi’nde verdiği sözü hatırlayan yok! Hâlbuki bize yakışan Allâh’ı unutmadan yaşamaktır. Bunun adı ibâdettir, taattır, itaattır, zikirdir.

Bu anlamda, her zaman uyanık olmalı, hayrı gözetmeli ve hayır peşinde koşmalıyız ki; hep duâ ettiğimiz hüsn-i hatîmelere, güzel sonuçlara ulaşalım.

Yüce Mevlâ cümlemize bunu başarmayı nasîp etsin. Lûtf u inâyetini eksik etmesin üzerimizden…

Sevgili öğrencim;

Buradan sizleri hayâta uğurlarken, çizginizin sonsuz güzellik yurduna paralel seyretmesini diliyor, her iki âlemde de, sevdiklerinizle berâber, mutluluklar temennî ediyor

selâm ve sevgiler sunuyorum. Allâh (CC) dâimâ iyilerle karşılaştırsın.

Hayır yolunuz ve bahtınız açık olsun. Fî emânillâh…

Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

ÂBİSTEN-İ VEFÂ

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli Öğrencimiz;

İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.

Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.

Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.

Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü hzurluydunuz.

İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.

Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız inşâllâh.

Çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek inşâllâh.

Ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda

Sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…

Yüce Rabbim tüm mü’minleri hidâyet ve istikâmet üzere yaşatsın.

Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.

Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.

Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a

hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,

sonsuz saâdetler dileğiyle

âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:

-AKROSTİŞ-

                                   Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa

Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa

İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba

Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa

Aklı başında olan, emel taşır ukbâya

Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!

Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan

Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!

Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz

Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz

Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!

Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!

Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın

Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!

Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı

Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?

Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz

Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…

Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen

Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!

Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ

Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ

Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete

Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…

                                                        Âmin…

Değerli öğrencimiz;

İşte böyle, günler, hatır-gönül dinlemeden geçip gidiyor.

Ufuklar zamânı sayıyor. Hayat her an, her sâniye ayağımızın altından kayıyor…

Günler geçerken, her gün her gün tabutlar da geçiyor önümüzden.,.

Ama, kimse kendisinin de bir gün,

                    hattâ her an gidebileceğine inanıyor gibi değil!

Şâir bunu ne güzel ifâde ediyor:

İNANMAZ

Minârede, ölü var diye, bir acı salâ;

Er kişi niyetine, saf saf namaz; ne âlâ!

Böyledir de ölüme kimse inanmaz hâlâ!

Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan!..

Necip Fâzıl KISAKÜREK

Evet, ibret alan yok! Elest bezminde verdiği sözü hatırlayan yok!

Hâlbuki bize yakışan gafletten çok, Allâh’ı unutmadan yaşamaktır.

Bunun adı ibâdettir, itaattır, zikirdir.

Bu anlamda, her zaman uyanık olmalı, olan-bitenleri iyi gözlemlemeli,

her şey üzerinden, güzelliklere doğru bir yöneliş seyri çıkarmalı,

her şeyin hayırlısını istemeli,

hayrı gözetmeli ve hayır peşinde koşmalıyız ki;

hep duâ ettiğimiz hüsn-i hatîmelere ulaşalım.

Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.

Selâm ve sevgiler sunuyor,

Allâh’a emânet olunuz diyorum…

Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

16.01.1994

BARIŞ ÇİÇEKLERİ

Değerli öğrencim;

Hâtıra defterine yazacaklarıma, Akkuş İmam-Hatip Lisesi’nde görev yaparken tanıştığım bir öğretmen arkadaşımızın gönderdiği Bayram Tebrîki’nin ön yüzünde yer alan değerli sözlerle başlamak istiyorum:

“İyilikte ve günâhlardan sakınmakta(Takvâ) birbirinizle yardımlaşınız.

Günâhta ve düşmanlıkta yardımlaşmayınız.” 

KUR’ÂN-I KERÎM

“İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır.”

Hz.MUHAMMED (SAV)

“Kimin himmeti milleti ise, O, tek başına bir millettir.”

BEDÎUZZAMÂN

Sevgili Öğrencim;

Kâinatta küçük diye bir şey yoktur. Burada öğrendiklerinizi ve kendinizi aslâ hafîfe almayınız. Hiçbir hizmet kırıntısını ihmâl etmeyiniz. Bakınız işte, yukarıya aldığım sözler bir hizmet ülküsünün tezâhürleri. Arkadaş bize ulaştırdı, biz de oradan size. Bu tutku, yukarda âyette de belirtildiği gibi böyle zincirleme yardımlaşarak devâm edecek. Tâki sonsuz mutluluklarda buluşana dek. Gerçekler, Arş-ı Âlâ’dan Peygâmberimize (SAV) intikâl etti, oradan Sahabe efendilerimize derken bu gün bizlere kadar ulaştı elhâmdü lillâh. Şimdi emânet bizde. Kendimizi yeterli görmesek de, edinebildiğimiz kadar bilgileri söz ve uygulamalarımızla berâber insanlara ulaştırmakla mükellefiz. Bunun adı Tebliğ ve irşâd. Hizmet telâkkîmizin ekseni bu. Tuttuğumuz ipin bir ucunda Resûlullâh Efendimiz (SAV) var. Bırakmadığımız sürece komşuluğunun bahtiyârlığına ereceğimizi umuyoruz Allâh’ın(CC) lûtfuyla. Yüce Mevlâ, bu şuurla yaşamayı, üzerimize düşen sorumlulukların idrâki ve gayret tutkusuyla ömrümüzü tamamlamayı, Cennetiyle, cemâliyle müşerref olmayı cümlemize nasîp eylesin.

                   Şimdi seni, hâtıra defterlerine yazmak âdetim olduğu üzere, adına yazılmış akrostişle baş başa bırakıyor, beğeneceğini umarak duâlarını bekliyor, selâm ve sevgilerimi sunuyorum.

           BARIŞ ÜLKÜSÜ

Selmân, silm’den gelir; barış demektir

En güzele doğru yarış demektir

Lâf salatalarına etmeyip iltifât

Mutlak hakîkâte varış demektir

Âhını, âhı bilip tüm mazlûmların

Nerde yara varsa sarış demektir

Gâye edinerek hak hizmetini

Ülküleri hayra yoruş demektir

Nerde insan hakları; sevgi, hoşgörü?

Lânetli gürûha soruş demektir

Ülkeler kan deryâsı, dünyâ çâresiz

Yıkılan hayâlleri bir onarış demektir

Elimizde kitâp, gönlümüzde aşk

Sevgisizliğe, karşı duruş demektir

En içli duâları edip yarınlar için

Lâlezâr iklîmlere eriş demektir

Âzâde-ser olmak yakışmaz bize, aslâ

Müslüman teslîm demek, bir öz veriş demektir

Tâat en başta gelir; edep, ihlâs ve takvâ

En güzel çiçekleri, gülü deriş demektir

Bir kökten gelmektedir; İslâm, Selâm, Selâmet

Rabb’e teslîmiyettir, canlar veriş demektir

İslâm’a hizmetkâr kıl, samîmîyetle YâRabb

Ki, gayrısı bir roldür; bir gösteriş demektir!

                   Ümit ufkumuzun güneşi, Sevgili öğrencim;

Seni bu duygularla hayâta uğurlarken, her türlü işlerinde üstün başarılar temennî ediyor, hayırları bol bir ömür bereketiyle, ebedî saâdetler diliyorum.

                   Allâh’a emânet ol. Güle güle. Yolun ve bahtın açık olsun…

08.06.1996-ORDU

Nûri KAHRAMAN

SELMAN; GÜZEL İSİM…

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Sevgili öğrencim,

Ümit gencimiz Selman OKUR’a

Bereketli hizmetlerle dolu hayırlı, uzun ömürler

Sonsuz mutluluklar dileğiyle…

-AKROSTİŞ-

Sırlarla dolu bu âlem; çözüldükçe sırlanıyor

Eremiyor murâdına, kimileri darlanıyor

Lütfun kadrini bilmiyor, isyân ediyor zerrede

Mahvediyor her şeyleri, ne hayâ, ne arlanıyor

Allâh rızâsı için, Hak yolundan gidenler,

Ne hikmet-i Hüdâdır; itilip horlanıyor!

O’nu tanımayanların cennetidir bu dünyâ

Kor taşıyor elinde, mü’minler zorlanıyor

Ulu Yaratıcı’nın bir imtihânı bu

Rûhların cevherleri böyle ayarlanıyor…

04.06.2001

Es’Selâmü Aleyküm ve Rahmetullâh

            Sevgili Selman;

Sen onun çektiği çile ve ızdırapların hikâyesini biliyor musun?

Hiç okudun mu? Anladın mı? Özümsedin mi?

Anladın belki ama, kâlbinin derinliklerinde hissettin mi?

Onu tutuşturan, ateşlere düşüren, yakan, kavuran,

Fuzûlî’nin Su Kasîdesi’nde ifâde ettiği şekliyle

Başını taştan taşa vururcasına

Diyâr diyâr dolaştıran şey neydi?

Kimdir Selman? Ne arıyordu, neyin peşindeydi?

Tââ Fars diyârlarından hangi sancılarla kopmuş ve

Mecrâsını nasıl bulmuştur?

Bu gün de Selmanlar var mıdır?

Selmanlara yardımcı olanlar, yol gösterenler,

Sancısını paylaşanlar var mıdır?

Selman’ın misyonu nedir?

Selman sâdece sıradan bir müselman mıdır?

Bu tanımlama onu anlatmaya kâfî gelir mi?

Târih boyu çok müselmanlar olmuştur; ama,

Selmanlar sayılıdır. Bu anlamda,

Acabâ biz de bir Selmân olabilir miyiz?

Gerçeğin peşine düşüp, her şeyimizle

Onun karasevdâlısı olduğumuzu ispat edebilir miyiz?

Ondan gayrı ne varsa arkada bırakabilir miyiz?

İşte Sevgili Selmân;

İsmin çok güzel seçilmiş. Bu ismi öteden beri severim.

Seçenek listemde bu isim hep olmuştur.

Soranlara tavsiye ettiklerim arasındadır.

Çünkü çok anlamlı bir isim.

Kelime yapısı îtibârıyle de İslâm, Selâm, teslîmiyet gibi

Nice anlamlı türevleri bağrında barındırıyor.

Kısacası, adın sana parola olarak yetiyor.

Onun hayâtını okuyup, mâcerâsının taşıdığı esprileri kavramak

İslâma teslîmiyet kıvâmımıza ivme kazandıracaktır.

Onu örnek alıp, Onun gibi Hak âşığı,

Peygâmber sevdâlısı olarak yaşarsak,

Allâh(cc) inşâllâh bizi

Rızâsını kazanmaya muvaffak kılacaktır.

Bilvesîle Mevlid Kandili’nizi tebrik ediyor, bereketli ömürler, bitimsiz mutluluklar dileğiyle selâm ve sevgilerimi sunuyorum.

Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN

MEĞER NE ÇABUK…

Es’selâmü aleyküm ve rahmetullâh

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Güleryüzlü, hanımefendi, olgun, kültürlü kızımız;

Melek huylu Melek DURHAN’a

Ebedî saâdet dileklerimle sunuyorum:

AKROSTİŞ

Meğer ne çabuk geçermiş zaman

Ermeden bu güne anlayamadım

Lâle derken, gül derken gitti dört sene

El sallayıp peşinden ağlayamadım

Koşturuyor hayâllerin ardından

Dünyânın gidişini kavrayamadım

Uzak dediklerimiz geliyor bir bir

Rûhumu özüme bağlayamadım

Hasret gideremeden uçuyor yıllar

Ayrılık derdini dağlayamadım

Nasıl geldik şimdi yolun sonuna?!

Arkadaşlarla gönlümce çağlayamadım

Sevgilerin sonunda hep ayrılık var

Ebediyetten başka yol bulamadım

Lûtfuna sonsuz şükür Yüce Rabbimin

Âşıkım, sevdâdan kurtulamadım

Mâşukum memleketim, dînim, îmânım

İmam-Hatip’ten başkasına tutulamadım

Lûtfet, sonsuz güzellikleri Rabbim

En son varış sana; geliyoruz adım adım…

Sevgili öğrencim;

Sözlerimi noktalarken, Peygâmber Efendimiz(SAV)’in

“İlmin kapısı” diye bizlere tanıttığı Hz.Ali (kv)’nin bir ömür boyu

kulağımıza küpe yapmamız gereken duâ cümlelerini ekleyerek

bitirmek istiyorum.

Hz.Ali (ra) Efendimizin yakarışları şöyle:

Allâhım!

Boşa bakanlardan

Boşa susanlardan

Boşa konuşanlardan eyleme!

Allâhım!

Zenginlerimizi hamiyetsiz

Fakirlerimizi gayretsiz

Âlimlerimizi amelsiz

İdârecilerimizi adâletsiz bırakma!

Allâhım!

İdârecilerimizin

ferâset, merhamet ve basîretini,

Halkımızın da

Hürmet, hizmet ve hamiyetini artır!

Değerli Melek kızım;

Tebessünmlerinin sonsuz olması

Her iki cihanda da gülmen niyâzıyla…

Fî emânillâh…Allâh’a emânet ol…

11.05.2005

Öğretmenin: Nûri KAHRAMAN

CAN MEŞ’ALESİ

Bu gün sizlerle, 15. mezûniyet yılında öğretmenlik mesleğiyle buluşan değerli öğrencimiz Fatma CAN’a, Ordu İmam-Hatip Lisesi’nden mezun olduğu günlerde yazdığım Akrostiş’i paylaşacağız. Aynı zamanda, hepinizin tanıdığı, Ordu İHL öğretmeni ve yazarlarımız arasında yer alan Tâlip CAN Bey hocamızın kuzeni olan öğrencimiz, bizden mezun olduktan sonra İstanbul Marmara İlâhiyât Fakültesi’ni bitirdi. Ancak, o yıllarda İmam-Hatip Liseleri, İlâhiyât, din, Başörtüsü, irticâ, kamusal alan vs. ekseninde estirilen fırtınaların etkisiyle durma noktasına gelen istihdam nedeniyle bir türlü görev alamamıştı. Bu arada evlendi. Çoluk-çocuk sâhibi oldu. Geçtiğimiz ay yapılan son atamalarda onun da isminin yer aldığını öğrendik. En az onun kadar bizler de sevindik. Heyecanlandık.

Recep Tayyip ERDOĞAN hükümetinin, bir dönem çok sıkıştırılan bu câmiayla ilgili yaptığı istihdam politikalarıyla çok duâ aldığını düşünüyorum. Sizler de ekranlarda yıllar sonra atananların ve yakınlarının sevinç çığlıklarına şahit olmuşsunuzdur. Bizler de, aynı zamanda çevremizde bizzat gözlemliyoruz. İmam-Hatip atamalarında da benzer uygulamalar var. Yapılan exstradan şeyler değil aslında. Sâdece ihtiyâca binâen yapılıyor ama, bir dönem bu ihtiyâç göz ardı ediliyordu. Fatma (CAN)GÜNAY şimdi, şu an hangisi olduğunu unuttuğum, doğu illerimizden birinde görev yapıyor. Hayırlı, mübârek olsun. Allâh(CC) güzel hizmetler yapmaya muvaffak eylesin.

Peygâmberimiz (SAV), “Ben muallim olarak gönderildim” buyuruyor. Değerli mütefekkirlerimizden Cemil MERİÇ de, “En çok sevilen öğretmen, en çok seven öğretmendir.” diyor. Mehmet Âkif ERSOY merhûm da bir şiirinde;

“Muallimim” diyen olmak gerektir îmanlı

Edepli,sonra liyâkâtlı, sonra vicdanlı

Bu dördü olmadan olmaz, vazîfe çünkü büyük! diyerek sesleniyor.

Tüm bunlar ışığında, meslek bayrağımızı yeni bir heyecanla ele alan öğrencimize âile ve meslek hayâtında huzur ve mutluluklar, görevinde hayırlı, üstün başarı dileklerimle, yıllar öncesi yazdığımız akrostişi arz ediyorum:

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli öğrencim Fatma Zehra CAN’a

Hayırlı, uzun ömürler,

Ebedî saâdetler dileğiyle…26.05.1994

-AKROSTİŞ-

Fırtınaların en büyüğü gönül diyârlarında eser

Âlp-erenler geçer muştularıyla mâverâya doğru

Taptâze ümitler ekerler tarlalarımıza yeniden

Melekler tutuşturur meş’alelerimizi mütemâdî

Açılır yelkenlerimiz sonsuz enginlere

Canlar, yansa da, cânâna gitmekten geri durmazlar

Azgın dalgalar, ne varsa süpürür evden-barktan

Nice canlar gider, ağlar çocuklar

Okyanuslar kabarınca acıkır mezarlıklar

Ne var ki, daha acı kâlplerin ölümü, kalıptan

İzinsiz kılıçlar geçer her gün kâlplerimizden, sessiz

Kılını kıpırdatmadan siler safiyetini körpelerin

İlmik ilmik örerler tuzaklarını neslimizin yollarına

Altın taslarda ne sürprizler sunarlar kim bilir?

Sahtedir dostlukları, terk ederler gün gelir!

Işığı onların da söner; güvenme hiç aya, güneşe

Ne kadar enerjin varsa içindeki ateşe koy

Ipıssız yerlerde, zifiri gecelerde ondan fayda var

Fırsat eldeyken, azık biriktir sonsuz yol için

Iraklaşma çevreden, sevgi çiçeği dostlardan, ışıktan

Nursuz hayâtın sonu nâr olur, unutma

Devrilir tüm saltanatlar, aldanma şatafata

Allâh’ım şükür sana; İmam-Hatipli olduk

Nûrunu öğrendik, hakîkâtini bulduk…

Devletini ver bize, hem dünyâda, hem ukbâda

Itırlı bahçeler nasîp eyle; civâr-ı Mustafâ’da…

Öğretmenin; Nûri KAHRAMAN

Geleceğin olgun, vakûr hanımefendisi,

ümit neslimizin Can meş’alesi Fâtımâ Zehra CAN’a

Bundan sonraki hayâtında da, hayırlı, üstün başarılar,

Bereketli hizmet yılları, Ebedî saâdetler dilerim…

Güle güle… Yolun açık olsun…Allâh’a(CC) emânet olunuz…27.05.2008

Es’Selâmü aleyküm ve Rahmetullâhi ve Berakâtüh…